Το γκράφιτι υπήρξε ένα δυνατό σχόλιο γι αυτό που είναι σήμερα η Αρχιτεκτονική σχολή της Αθήνας, ο δρόμος της Στουρνάρη και η πόλη. Ήταν η έκφραση μέσα από την κατάληψη ενός τοίχου της πόλης για τη συνθήκη που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Το κατεστημένο του Πολυτεχνείου επιτίθεται μέσα από την αρθρογραφία των καθηγητών, γιατί αισθάνεται την εισβολή σε ένα κόσμο που συντηρεί με την υποκρισία. Ως ίδρυμα δεν έκανε ποτέ τίποτα για να επικοινωνήσει το μέσα με το έξω, το πριν και το μετά και τέλος δεν έκανε τίποτα ,για να βγάλει την Αρχιτεκτονική από το κτίριο προς τη πόλη. Αδιαφορία για το τι συνέβαινε στη Στουρνάρη, αδιαφορία για τους πλειστηριασμούς των κατοικιών, για τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στη πόλη.
Γι αυτό επιλέγει σε ένα εφήμερο έργο τέχνης που όφειλε να χαιρετήσει να αντιδρά σπασμωδικά. Το κτίριο μνημείο απέκτησε μια άλλη επιδερμίδα ακριβώς για να δείξει στους περαστικούς, στους κατοίκους της Αθήνας, την ευαλωτότητα των συνθηκών που ζούμε.?Η ψυχή της πόλης σ ένα κτίριο σύμβολο. Μια σύγχρονη επίκαιρη εκδοχή της τέχνης. Μια δράση στην πόλη που προκαλεί, αρέσει, διχάζει ,κινητοποιεί . Είναι σωματική δράση καθώς έγινε σε μια νύχτα, με κίνηση στο εικαστικό αποτέλεσμα που ως κύμα το τύλιξε . Οι αντιδράσεις δείχνουν ότι πέτυχε το σκοπό του, να αποτελέσει μια νέα επίκαιρη χαρτογράφηση της πόλης σ ένα κτίριο σύμβολο αντιδράσεις δείχνουν επίσης τον φόβο για κάθε τι διαφορετικό, τον φόβο για το καλλιτεχνικό έργο, τον συντηρητισμό της κοινωνίας που ασφυκτιά.
Επίσης οι δημιουργοί του είχαν φροντίσει να γίνει με υλικά που κύριο συστατικό είχαν το νερό έτσι πολύ εύκολα μπορούσε να σβηστεί από τον τοίχο. Τα ίχνη του όμως αν και το έσβησαν εύκολα και με ελάχιστα έξοδα παραμένουν στη μνήμη του Πολυτεχνείου και της πόλης να μας βάζουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Ε.Τ.