Το σιωπηλό περπάτημα
“Το μονοπάτι δεν είναι ποτέ το ίδιο” ως δράση της ημερίδας “Βιώσιμη διαχείριση φυσικών πόρων στη Σίφνο” έγινε από τον Αρτεμώνα στην Πουλάτη στο παλιό μονοπάτι από μια συντροφιά που συμμετείχε στην ημερίδα όμορφη και ποικίλη.
Αυτή την περίοδο της κλιματικής κρίσης των πανδημιών και του πολέμου εμείς απαντάμε μέσα από σιωπηλό περπάτημα προσπαθώντας μέσα από αυτό να έρθουμε σε επαφή με τη γη, τον άνεμο και μεταξύ μας να συγκροτήσουμε μια εφήμερη κοινότητα που να αισθανθεί τις ανάγκες του τόπου αλλά και τις δικές μας επιτακτικές ανάγκες που έχουν να κάνουν με τη γη, με το νερό, με τους σπόρους της Σίφνου.
Είμαστε εκτεθειμένες και ευάλωτες. Όπως και το νησί. Επιθυμούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα της γης του νερού ως κοινό αγαθό, το δικαίωμα του μονοπατιού.
Η σιωπή περπατώντας στο μονοπάτι επέτρεπε ν’ ακούσεις τους ήχους, ήχους θέρους όπως τα τζιτζίκια, να αισθανθείς τα αρώματα από τα άγρια βότανα στο μεγαλείο τους, να παρατηρήσεις τα μάρμαρα και τα πετρώματα του μονοπατιού, τις ξερολιθιές, τη γη της Πουλάτης που ξεπρόβαλε στο βάθος περπατώντας. Να φανταστείς το μονοπάτι άλλοτε, γεμάτο ζώα, ανθρώπους, ζωή, που ανεβοκατέβαιναν στους κήπους στην Πουλάτη. Ω πόση ομορφιά, πόσο μεγαλείο είχε αυτό το τοπίο και το ίδιο το μονοπάτι.
Όμως η σιωπή σ’ έκανε να αισθανθείς ακόμη περισσότερο την απειλή σε αυτό το ευαίσθητο, χειροποίητο τοπίο, την ασχήμια, το πόσο πληγωμένο είναι. Ένα μεγάλο μέρος του μονοπατιού το είχαν καταστρέψει, τεμαχίσει βάναυσα οι νέοι κάτοικοι.
Χτίζουν βίλες και ξενοδοχεία δυσανάλογα με αυτό το εύθραυστο, χειροποίητο τοπίο, αλλά και με το μέγεθος του οικισμού του Κάστρου, και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η θέα χωρίς όμως καμία φροντίδα για τον τόπο, δίχως να φροντίσουν το παλιό μονοπάτι, αντ’ αυτού ένα μεγάλο μέρος του έχει καταστραφεί, με τους δρόμους που άνοιξαν για να φτάνουν ακριβώς στα νεόκτιστα σπίτια και ξενοδοχεία. Χρόνο με το χρόνο μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα το τοπίο καταστρέφεται ,το μονοπάτι αλλάζει. Τι κάνει η πολεοδομία; Τι κάνει ο Δήμος Σίφνου; οι αρχιτέκτονες; Εμείς που αγαπάμε τον τόπο; τι κάνουμε για αυτό; Και δεν είναι το μόνο, πολλά παλαιά μονοπάτια καταστρέφονται για να ανοιχτούν δρόμοι στο νησί, στο Βαθύ, στη μονή της Βρύσης και αλλού.
Όμως στη διαδρομή μας όσο έχει απομείνει από το μονοπάτι, είναι ζωντανό γεμάτο άγρια βότανα, νομίζεις πως θα εκραγεί, κι ας το έχουν τεμαχίσει.
Στο τέλος της διαδρομής στην εκκλησία κάποιοι αγαπημένοι άνθρωποι μας περίμεναν με ένα κέρασμα και με τις ιστορίες του τόπου και συνεχίσαμε το μονοπάτι για το Κάστρο χαμένες στα χρώματα της Δύσης και του θέρους.
Σκέφτηκα ότι ζούμε το τέλος. Πόσο ξεχωριστοί είναι αυτοί οι δυο τρεις αγρότες που έχουν απομείνει και καλλιεργούν τη γη στην Πουλάτη. Πόσο ξεχωριστοί και μόνοι. Οπαδοί της αποανάπτυξης και της ουτοπίας δίχως να το γνωρίζουν. Ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε έχει ήδη τελειώσει. Το τοπίο του νησιού και της Πουλάτης ανήκει στα ευαίσθητα τοπία του Νότου.
Ελένη τζιρτζιλάκη
