To κείμενο δημοσιεύτηκε στον κατάλογο της ελληνικής συμμετοχής στην 15^η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.

Η  Hannah Arendt στο κείμενό της με τίτλο “Εμείς οι πρόσφυγες”[1] αναφέρει: “Λοιπόν, είναι αλήθεια ότι αναζητούμε άσυλο αλλά δεν έχουμε διαπράξει καμιά πράξη και οι περισσότεροι από εμάς δεν ονειρεύτηκαν να έχουν κάποια ριζοσπαστική πολιτική άποψη” και συνεχίζει: ”Ακόμη και μεταξύ μας δεν μιλάμε για αυτό το παρελθόν. Αντ’ αυτού έχουμε βρει τον τρόπο μας να διαχειριζόμαστε ένα αβέβαιο μέλλον. Απ τη στιγμή που όλοι κάνουν σχέδια εύχονται κι ελπίζουν το ιδιο κάνουμε κι εμεις…”και τελειώνοντας: “Οι πρόσφυγες διωγμένοι από χώρα σε χώρα αποτελούν τη πρωτοπορία του λαού τους.” Αυτό που αποκαλύπτει είναι αυτή η ιστορική συνείδηση του πρόσφυγα. Περισσότερα…

Το κείμενο επιθυμεί να συμβάλλει στο πεδίο που περιλαμβάνει συμβολικές καλλιτεχνικές πρακτικές, σ’ αυτό που θεωρείται νομαδική τέχνη γενικότερα.

Το έδαφος και η σχέση του με το σώμα, αποκτά ιδιαίτερη σημασία σ αυτή την προσέγγιση. Η πόλη είναι ένας δυναμικός κοινωνικός χώρος σε μετασχηματισμό.«Η πόλη έχει σχέση με τη κοινωνία στο σύνολό της…  αλλάζει λοιπόν όταν η κοινωνία αλλάζει …ωστόσο οι μετασχηματισμοί της πόλης δεν είναι παθητικά αποτελέσματα της κοινωνικής σφαιρικότητας..Η πόλη εξαρτάται επίσης όχι λιγότερο ουσιαστικά από σχέσεις αμεσότητας, από τις απευθείας σχέσεις μεταξύ προσώπων και ομάδων που συνθέτουν την κοινωνία..»[1] Ιδιοτυπία της πόλης, το δικαίωμα στην πόλη.

Τίθεται το ερώτημα ποιες είναι σήμερα στον χώρο οι πρακτικές της ελευθερίας,ποιά είναι τα εδάφη της αυτονομίας και που δημιουργούνται,πως μπορεί να δώσει κανείς χώρο και χρόνο στις νέες σχέσεις και στις πολλαπλές ταυτότητες που προκύπτουν;

Πως μπορούμε να δημιουργούμε  χώρους και χρόνους στη πόλη που να παράγουν νέες μορφές τέχνης και ζωής, που να συμπεριλαμβάνουν τις διαφορετικές ταυτότητες, που να έχουν νέες πτυχές για το πολιτικό, νέες μεθοδολογίες για το καλλιτεχνικό, που συγχρόνως να δημιουργούν διαφορετικές χωρικές εκφράσεις και σχήματα;Πως μπορούν οι χώροι αυτοί να παράγουν δίκτυα; Περισσότερα…

Το Ημερολόγιο Μετανάστευσης είναι η καθημερινή καταγραφή των συμβάντων γύρω από το προσφυγικό για ενάμιση μήνα  μέσα από τα δελτία ειδήσεων, καθώς και οι αφηγήσεις  των ίδιων των προσφύγων, παράλληλα με αποσπάσματα ποίησης κυρίως του Pier Paolo Pasolini . Η γράφουσα ακολουθεί τους πρόσφυγες στις διαδρομές τους στην Ειδομένη, στον Πειραιά, στην πλατεία Βικτωρίας, στις καταλήψεις στέγης στην Αθήνα, στη Λέσβο, σε χώρους απεχθείς,  όπως το στρατόπεδο της Μοριάς, στο οικόπεδο – νεκροταφείο. Το ημερολόγιο ταξιδεύει στον χρόνο του στρατοπέδου της Μακρονήσου, συγκρίκνοντας το με τα σύγχρονα στρατόπεδα όπου ζουν έγκλειστοι οι πρόσφυγες.

Το υλικό αυτο παρουσιάζεται στην διεθνή  έκθεση Αρχιτεκτονικής  Βiennale di Venezia στο Ελληνικό Περίπτερο 2016 θεωρώντας το σημαντικό ακριβώς για βοηθήσει στην κατανόηση του ζητήματος από χωρική και χρονική άποψη, και στην αντίληψη της ευαλωτότητας των ανθρώπων και των συνθηκών των περιφράξεων, καθώς και των νέων συνθηκών κατοίκησης που δημιουργούνται (δυστοπίες), αλλά και στο πώς μπορεί η Αρχιτεκτονική να δώσει απαντήσεις στο προσφυγικό, αρχικά διερευνώντας το ζήτημα συμμετέχοντας στην καθημερινότητα και τον συμμετοχικό σχεδιασμό των συγκατοικήσεων καταλήψεων στέγης των προσφύγων.

ελένη τζιρτζιλάκη

Το γραπτό αυτό γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου για τα κοινά, την αυτοδιαχείριση και την τέχνη και πολιτική. Η ανάγνωσή του έγινε την Κυριακή  7 Ιουνίου 2015 μαζί με τα γραπτά του Στεφάνου Μ. και της Χριστίνας  Θ..

“Οι διάφορες μορφές «κοινών», που παράγονται σήμερα, δεν αποτελούν προεικόνιση της «κομμουνιστικής κοινωνίας», ένα μέλλον που απλώς «πρέπει να πραγματώσουμε», δεν είναι «μικροκομμουνισμοί» (από μόνη της μια τέτοια έννοια είναι παράλογη). Αποτελούν εναλλακτικές μορφές διαχείρισης της κοινωνικής αναπαραγωγής του προλεταριάτου μέσα στον καπιταλισμό, και ως τέτοιες εγγράφονται στη δική του λογική, ως θετική ανάπτυξη των δικών του κατήγορων, ακόμα και όταν ρητώς τον αμφισβητούν και στρέφονται εναντίον του”.  Από το  κείμενο του Μ. “’Περί κοινών” από το περιοδικό Blaumachen.

Το Εμπρός όχι ένα σπίτι αλλά ένας χώρος συνόρων. Φταίει η οικειοποίησή του, ότι κινάν-κάναμε τον χώρο σπίτι τους-μας χωρίς να κατανοήσουν-ουμε τον νομαδικό χαρακτήρα των καταλήψεων αγκιστρωμένοι στο Εμπρός εγκλωβίστηκαν-εγκλωβιστήκαμε σε αυτό. Περισσότερα…

Το κείμενο αυτό διαβάστηκε στην συζήτηση που έγινε στο Συμβάν που προέκυψε απο την ομάδα της Τετάρτης με τον τίτλο “Στενές Επαφές Φύλου Σεξουαλικότητας και Χώρου” στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός (2015).

Στον φίλο μου  αρχιτέκτονα Λάζαρο Κοτάνοφ που χάθηκε απο έιτζ την δεκαετία του 80 .

Στέκομαι στο τελευταίο κείμενο απο το βιβλίο του Γιώργου Μαρνελάκη “η πόλη του AIDS  προς μια ριζοσπαστική θεώρηση του παγκόσμιου”, χωρις αυτό να σημαίνει οτι δεν αναγνωρίζω την σημασία των ζητημάτων που αγγίζουν όλα τα κείμενα της παρούσας έκδοσης Περισσότερα…

Τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας, ένα αστικό κενό μετατρέπεται σε μια κατάληψη στέγης.

Της Ελένης Τζιρτζιλάκη

Το κείμενο έχει δημοσιευτεί στην αγγλική γλώσσα στην έκδοση Without a proper noun, Laura Lovatel- Federica Menin, Lupo Burtscher, Bolzano, November, 2014

Στην Αθήνα η κρίση μαζί με την κατάσταση εξαίρεσης[1] αυξάνει τη δημιουργία αστικών κενών, καθώς καθημερινά νέοι χώροι εγκαταλεiπονται. Κενά εγκαταλειμμένα οικόπεδα με ασαφές ιδιοκτησιακό καθεστώς, αναξιοποίητοι αρχαιολογικοί χώροι που δεν έχουν γίνει ακόμη ανασκαφές, εγκαταλειμμένα εργοστάσια, εγκαταλειμμένα κτίρια γραφείων, στοές που συχνά βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, κενά καταστήματα, εγκαταλειμμένα δημόσια κτήρια όπως θέατρα, σχολές και άλλα. Συχνά αστικό κενό μπορεί να είναι μια περιοχή ολόκληρη, όπως αυτή που συνορεύει με την Ομόνοια, γύρω από την πλατεία Θεάτρου η μια γειτονιά όπως τα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Περισσότερα…

Δημοσιεύτηκε στα Ενθέματα της Αυγής 29 Ιουνίου 2014

«Το “σπίτι” είναι ένα σύνολο σπιτιών, ένα σύνολο λειτουργιών κι ένα σύνολο συμβολικών γραφών, όχι μόνο πληροφορικών αλλά και προστατευτικών, ερμηνευτικών και εκστατικών… Σπίτι των επιθυμιών και των πόνων». Η περιγραφή αυτή του σπιτιού, από τον αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιο (Ο οδοιπόρος προς την πηγή, 1990), ταιριάζει σε εκείνο που συμβαίνει σήμερα στα Προσφυγικά. Είναι μια κατάληψη στέγης, μια ζωντανή γειτονιά. Οι σημερινοί κάτοικοι είναι κυρίως καταληψίες (από το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Αφρική, αλλά και την Ελλάδα), λιγοστοί ιδιοκτήτες που έχουν απομείνει και ενοικιαστές. Ανάμεσα στα κτίρια, παιδιά που παίζουν, γυναίκες που πηγαινοέρχονται, ρούχα απλωμένα, άνθρωποι στα μπαλκόνια, ακούγεται ραδιόφωνο στις διαφορετικές γλώσσες της Αθήνας. Παραφωνία είναι τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα στον ελεύθερο χώρο. Περισσότερα…

της Ελένης Τζιρτζιλάκη.
Δημοσιεύτηκε στα “Ενθέματα”, 30/3/2014

«Στη χειρότερη κατάσταση είναι όπως πάντα εκείνοι που δεν έχουν επιλογή. Kατοικούν, αν όχι σε εξαθλιωμένες φτωχογειτονιές, σε μπαγκαλόους που αύριο κιόλας μπορεί να είναι καλύβες, τροχόσπιτα, αυτοκίνητα, κατασκηνώσεις, υπαίθρια καταλύματα. Το σπίτι έχει παρέλθει […] Δεν υπάρχει σωστή ζωή μέσα στην ψεύτικη».
Theodor Αdorno, «Άσυλο Αστέγων», Μinima Moralia
(μετ. Λευτέρης Αναγνώστου, εκδ. Aλεξάνδρεια)

Στις σημερινές συνθήκες της βιοπολιτικής και της «γυμνής ζωής» (Τζόρτζιο Αγκάμπεν) δεν δίνεται η ίδια αξία σε όλες τις ζωές. H πόλη της Αθήνας είναι αντιπροσωπευτική αυτής της συνθήκης, όπου «δεν υπάρχει σωστή ζωή μέσα στην ψεύτικη». Κι αυτό ακριβώς επιβεβαιώνεται στο κέντρο της, με τους άστεγους, την επαιτεία, τους πλειστηριασμούς. Κάποιες ζωές δεν θεωρούνται ζωές, καθώς απειλούνται καθημερινά από τον «Ξένιο Δία», συλλαμβάνονται, οδηγούνται σε αστυνομικά τμήματα και αργότερα, συχνά, στα κέντρα κράτησης. Τι κι αν ανάμεσά τους βρίσκονται πρόσφυγες πολέμου… Ο χώρος είναι ασυνεχής και συνεχώς απειλούμενος, όπως και οι κάτοικοί του. Οι συνθήκες σωματοποιημένες όσο ποτέ. Σύνορα, εμφανή ή αόρατα, μπαίνουν συνεχώς στον χάρτη της πόλης μέσα από τον «Ξένιο Δία» και το πρόγραμμα «Θέτις».

Οι κινητοποιήσεις εμποδίζονται με βία, μια βία με την οποία πλέον η κυβέρνηση χειρίζεται το σώμα της πόλης και τα σώματα των διαδηλωτών. Κάποιες ζωές δεν θεωρούνται ζωές. Κάποιες ζωές δεν έχουν δικαίωμα στην οδύνη ή στο πένθος. Η ιστορία των ανθρώπων που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι το απέδειξε. Οι διασωθέντες, φανερά συντετριμμένοι, διηγήθηκαν τις ιστορίες τους στη πλατεία Συνταγματος. Πώς μπορεί να λησμονήσει κανείς τα πρόσωπά τους; Περισσότερα…

Η εισήγηση διαβάστηκε στην εκδήλωση Γυναίκα και Εξέγερση / Φρίντα Κάλο Προσεγγίσεις
 Οργάνωση εκδήλωσης: bodarch (Πέτρος Πέτρου – Στέλλα Χατζηπαναγιώτου)


Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα (έλεγε ο Μπρετόν για τη Φρίντα) έτσι κι εμείς γυναίκες που ζούμε στην Αθήνα είμαστε πολύ κοντά σ αυτή την αίσθηση, σήμερα.

Στις 25 Ιουλίου του 1944 η Ηλέκτρα Αποστόλου στις 7:30 το πρωί συνελήφθη στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου & Ιθάκης από ομάδα της Ειδικής Ασφάλειας. Μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδας 3, που ήταν το ανακριτήριο, δίπλα από την έδρα της Ειδικής Ασφάλειας, Ελπίδας 5. Εκεί για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε απάνθρωπα και δολοφονήθηκε. Το πτώμα της σύρθηκε στους δρόμους της Αθήνας γνωστή στιχομυθία κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια: Περισσότερα…

Από τη συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ.

Από την αρχή ως κάτοικοι επιθυμούσαμε το Εμπρός ως κοινό αγαθό. Είχαμε το δικαίωμα να επαναοικειοποιηθούμε κάτι που μας ανήκε. Ήταν για χρόνια ένα εγκαταλειμμένο κτίριο στο κέντρο της γειτονιάς του Ψυρρή, που είχε μετασχηματιστεί μέσα από ένα ιδιόμορφο gentrification, όπου αρχικά εκτοπίστηκαν με το διάταγμα του 1998 τα βιοτεχνικά εργαστήρια, στη συνέχεια στην περιοχή κυριάρχησαν τα κέντρα διασκέδασης, εξαιτίας της αύξησης των ενοικίων εκτοπίστηκαν και οι τελευταίοι παλαιοί κάτοικοι , για να έρθουν οι νέοι κάτοικοι των lofts. Πρόκειται για μια γειτονιά με πολλά προβλήματα, που για χρόνια εγκαταλείφτηκε στα χέρια των κερδοσκόπων της μαφίας, που σήμερα στα σύνορά της κατοικείται απο μετανάστες και εκτοπισμένους της παγκοσμιοποίησης, αστικούς νομάδες, και από πολλούς πρεκάριους καλλιτέχνες σε ημιεγκαταλειμμένα κτίρια, όπου υπάρχουν ακόμη μερικά εργαστήρια που αντιστέκονται, με φτώχεια, με άστεγους , με ανθρώπους φαντάσματα στους δρόμους της. Περισσότερα…

Διαβάζω στο μαύρο με λευκά γράμματα φυλλάδιο με τον τίτλο ReMap:

«Το ReMap αποτελεί ένα πολύπλευρο καλλιτεχνικό πρόγραμμα  που λειτουργεί παράλληλα με την 1^η Μπιενάλε της Αθήνας στην περιοχή Κεραμεικού Μεταξουργείου της Αθήνας. Αποσκοπεί στο να δώσει μία ακόμα πτυχή στο θεματολόγιο και μεθοδολογικό πλαίσιο της 1^ης Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο Destroy Athens μέσα από την εξερεύνηση της ταυτότητας της συγκεκριμένης περιοχής και την αναθεώρηση του τρόπου χρήσης ιδιωτικών και δημόσιων χώρων».

Αρχικά φαντάζει ως μια εξαιρετικά καλή ιδέα το ότι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικό  εξερευνά την ταυτότητα όπως μας λέει της περιοχής Κεραμεικού Μεταξουργείου «αναθεωρώντας μάλιστα τον τρόπο χρήσης των ιδιωτικών και δημόσιων χώρων της περιοχής». Γνωρίζοντας το Μεταξουργείο και τους κατοίκους από εξερευνήσεις που εδώ και χρόνια γίνονταν από την ομάδα Αστικό Κενό και αργότερα από το Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική, τις συνθήκες κατοίκησης, καθώς παιδιά από την περιοχή  ερχόντουσαν στο 87o δημοτικό σχολείο και πήραν μέρος στη δράση το 2006 με θέμα «Ένα κενό οικόπεδο αφορμή διαλόγου κατασκευής ενεργοποίησης». Μέσα από το ΔΝΑ είχαμε αντιμετωπίσει εδώ και τρία χρόνια το ζήτημα του εκτοπισμού των κατοίκων  από επενδυτές στην περιοχή. Οι κάτοικοι των κτιρίων αναγκάζονται να φύγουν όπως-όπως για να πάνε να ζήσουν σε άλλες περιοχές στην περιφέρεια της Αθήνας ή ακόμη κάποιοι μουσουλμάνοι να επιστρέψουν στην Κομοτηνή ή αν πρόκειται για άστεγους μετανάστες να βγουν στον δρόμο. Επίσης ξέραμε ότι σε πολλά εγκαταλειμμένα σπίτια είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο μετανάστες, και όχι μόνο, και υπήρχε και μια γνωστή κατάληψη. Περισσότερα…