21 Ιουνίου 2018
18:30 μμ
Περιπατητική δράση.
Μονοπάτι Απολλωνία – Κάτω Πετάλι – Κάστρο (πλατεία Θεολόγου) – Σεράλια.
Συμμετέχουν: Δανάη Μανωλέσου, Valentina Ross, Ερνεστίνα Καρυστιναίου – Ευθυμιάτου, Σέβη Τσάμπαλα, Άννα Τσουλούφη – Λάγιου.
Θα διαβαστούν ποιήματα – κείμενα των Emily Dickinson, Ann Sexton, Βάντα Χαλυβοπούλου, Σοφία Καρούμπα, Μαίρη Καΐλη, Ελένη Τζιρτζιλάκη
Το υφασμα το ράψαμε
πετσέτα-σεμεδάκι-κομμάτι απο το αγαπημένο φόρεμα-απο τις κουρτίνες στο δωμάτιο που κοιμόσουν τοτε
μεταλλικό ύφασμα
κόκκινο ύφασμα
εμπριμέ
το κεντημένο υφασμα της Βάντας με το μάτι ,το χέρι,τα χείλη ,το στήθος
όλα ραμμένα με τις κόκκινες λαμπερές κλωστες
χίλιες ιστορίες διηγούνται τα υφάσματα
αλλες τόσες ειπώνονται καθώς το ράβουμε
για τη μητέρα, για τ’ αδέλφια, για τα ταξίδια ,για το σπίτι στη Πάτρα. στην Λευκάδα, στη Νάξο,στη Padova,για τη φυλακή,για την εξορία…..
το σπίτι -πατάρι στο μαγαζί στο Κουκακι
έγινε ενα μεγάλο σπίτι απο ύφασμα
απλώθηκε στην αυλή
οι ιστορίες ράφτηκαν
τα υφάσματα ράφτηκαν
τρώγαμε μαζι και χορεύαμε κάτω απο τα δένδρα τ, απογεύματα,
τα όνειρα πηγαινοέρχονταν στα σώματα
το ύφασμα ήταν γεμάτο συναισθήματα
αραχνούφαντο
σαν το σπίτι εύθραυστο
αν και είχε και στέρεα κομμάτια που το συγκρατούσαν
μουσελίνα, λινό ,τσίτι ,οργάντζα ,βαμβακερά, δαντέλα
διαφορετικές ζωές ,ιστορίες,έρωτες
ερχόταν κρυφά το βράδυ κι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
σαν νάταν η τελευταία
ηταν ζωή, μια επαφή με το εκει και το τωρα
περπατάγαμε αργά,σιωπηλά
οι μυρωδιές απο τα βοτάνια μας ρουφούσαν
ο έρωτας περιπλανιότανε στο μονοπάτι
κρατούσαμε σφιχτα το ύφασμα τυλιγμένο
το αγαπούσαμε
σαν ενα μωρό
σαν ενα σπίτι
ως σώμα
η διαδρομή ειχε
εναλλαγές
διακυμάνσεις
το τοπίο μεταβάλλεται
το θυμάρι, τα άνθη του βουνού
τα γεράκια και τα περιστέρια στο βαθος
συναντάμε εναν γαιδαράκο
η γλυκεια φωνή της Σέβις
μερικές φρασεις που είπαν οι γυναίκες για το σπίτι
ακούγονται αλλιώς μεσα στο τοπίο
κι η φωνή της
είναι σαν να βάλλεται
Λωρέττα,Ναταλία,Ορέστης,Μαρία….οι φωνές τους φτάνουν ως εδω
τάκα τούκα τα βήματα μας στο μονοπάτι
να φύγουν τα φίδια να ρθουν τα ξωτικά
η Σοφια συγκλονίζει
διηγείται την ιστορία της ηλικιωμένης γυναίκας που έπλενε και απλωνε την κυλότα της καθημερινά
στο σπίτι απέναντί της
αυτη η αξιοπρέπεια μονο υπήρχε
η Σέβι φέρνει κι αλλες ιστορίες εδω στο μονοπάτι ανάμεσα μας
κι η μητερα ερχεται μ εκεινο το σπιτι που ποτε δεν αδειασα
η Ερνεστίνα στη λότζια του Καστρου
υμνώ το σώμα
το φόρεμα της θεας
η πλατεία με τα πουλιά απο σπίτι σε σπίτι
οι φωνές ακουγονται μεσα
οι πορτες κλειστες
εσυ ερχεσαι απο ενα μακρινο παρελθον τοτε που ο Πάνας ζουσε εδω
και η Αρτεμης σε πολλές μορφες
ερχεσαι στην πλατεία να μ ακουμπησεις στο πόδι με τα κουδουνια σου
μου ρχεται να φωναξω εδω ξυπόλητη
το σωμα της δαναης το σωμα μου στην πλατεια μαζι με το υφασμα
απο εδω μπορω να δω τη θαλασσα
στο αρχαιο λιμανι
η τελετουργια των γυναικων
οι ζωες στη ροη τους
την προσωπική μας ιστορια
ξεπερναμε
την ταπείνωση, την κριση
Η Αννα,ο θηλασμος, η μητερα, το παιδι το σωμα
το στηθος γυμνο
το σωμα της απλώθηκε πανω στα βοτσαλα
το γραμμα απο τη φυλακή
ηταν αστεγος κι εμενε σπιτι της πολλες νυχτες
ερωτας
τωρα εφερες τα γραμματα και τα διαβαζεις εδω που να βρισκεται αραγε;
το σκοταδι σιγα σιγα ερχεται
η μερα τελειωνει
εμεις καθισμένες στα βοτσαλα που τα καλυψαν με αμμο για τους τουριστες
και εκεινος ψαρας
που αγαπουσε τους γλαρους
εναν τον πηρε στην Αθηνα
τελετουργια
εξεγερση
κομματια υφασμα ενωθηκαν
οι γυναικες βαδιζαν μαζι
σε μια γωνια συναντησαν εναν γλαρο
κι εναν γαιδαρο
πως είναι οταν χορεύεις σ αυτη τη πλατεια ;
τα πουλια χορεύουν κι αυτα
απο σπιτι σε σπιτι τριγυρνοντας
γυρω απο την πλατεία των δωματων
θελεις να φωναξεις να κλαψεις να ουρλιαξεις
να ταξιδεψει η φωνη σου
ανασηκώνεις το σωμα
κυτάς τη θάλασσα.
