Revolution Bodies. Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας.

Διαδρομή:Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θεατρο Εμπρός-Αριστοφανους-Ευρυπίδου-Αθηνάς –Πανεπιστημίου-πλατεία Συντάγματος-Εθνικός Κήπος.

Η δράση έγινε στα πλαίσια του δεκαημέρου Σώμα και Πολιτική. Ήταν μια σιωπηλή διαδρομή- περιπλάνηση  μέσα από θραύσματα-ίχνη που αφορούν τη χαμένη μνήμη της πόλης, βιώματα – ποιητικά αφηγήματα από το παρόν της – αφηγήσεις από εξεγέρσεις. Τα αφηγήματα αφορούσαν τη πλατεία Θεάτρου και το θέατρο του Μπούκουρα, το Δημοτικό θέατρο της Αθήνας και την κατοίκηση του από πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής, την κατάληψη των προσφυγικών και τους σημερινούς κατοίκους, τον Δεκέμβρη του 2008 και τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μαζί με μνήμες απο την παρισινή κομμούνα, τους τσιάπας, την στιχομυθία στη ασφάλεια με την Ηλέκτρα Αποστόλου, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 44 στην Αθήνα, με κατάληξη τον Εθνικό κήπο . Υπήρχαν ποιητικά αποσπάσματα από ποίηση των Γιώργο Ιωάννου, Μανσούρ, Κατερίνα Γώγου, Pie Paolo Pasolini, ζωντανές αφηγήσεις για την οδό Πανεπιστημίου από τους Νίκο Καζέρο, Κωσταντίνα Θεοδώρου , για τον κινηματογράφο REX, από τη Diana Sabri  και τον Βασίλη Σπυρόπουλο  για τη διαδρομή.

Η δράση αυτή ήταν μια κριτική μέσα από την επιτελεστικότητα στο Rethink Athens και στο Reactivate και στο πρόγραμμα “Ανακαλύπτοντας τον Εθνικό Κήπο” που ήταν  κυρίαρχη αφήγηση για το κέντρο της πόλης, αφήνοντας στην άκρη, τους κατοίκους, τα έντονα προβλήματά τους, τα δικαιώματά τους στη πόλη και την ιστορία τους. Η δράση πρότεινε  μια άλλη ανάγνωση της διαδρομής, μέσα απο στάσεις σε συγκεκριμένους τόπους που συνδέονται με τη συλλογική μνήμη της πόλης, με τα κοινά, καθώς και με τους αγώνες και τις εξεγέρσεις στην Αθήνα κι αλλού. Οι συμμετέχοντες ακολούθησαν τη διαδρομή σιωπηλοί, κάνοντας μια περιπλάνηση μέσα στην πόλη. Στους τόπους αυτούς, αφήσαμε μικρά δώρα που ήταν εικόνες και ιστορίες. Η δράση εστίασε στην εγρήγορση και στην ευαισθητοποίηση των αισθήσεων μας στην καθημερινότητα της πόλης και επιδίωξή  ήταν να την ζήσουμε ως παρατηρητές και ως συμμετέχοντες τη διαμόρφωση  της συλλογικής μνήμης της. Αν η τέχνη μιλά για τη ζωή όταν η ζωή απειλείται τι κάνει; Που βρίσκεται η εξέγερση;

Η διαδρομή κορυφώθηκε στον Εθνικό Κήπο, σ’ έναν τόπο της πόλης που εκφράζει τη γαλήνη και την ηρεμία, όπου η ιδέα της εξέγερσης,  εκφράστηκε με μία performance μέσα από τα σώματα, την περιστροφή και την επανεφεύρεση της σχέσης τους με τη φύση, δηλαδή με τα δένδρα, το χώμα και το νερό. Μοιράστηκαν κόκκινες ανεμώνες και διαβάστηκε ένα αφήγημα. Ακολουθεί ένα απόσπασμα που ίσως βοηθήσει στην κατανόηση.

«…Πίσω από τα φαινόμενα υπήρχε μια πραγματικότητα, και αυτή η πραγματικότητα ήταν βιολογική και όχι ιστορική… Η πιο ισχυρή αναγκαιότητα της οποίας έχουμε επίγνωση ενδοσκοπικά είναι η διεργασία της ζωής που διαποτίζει το σώμα μας και το κρατάει σε μόνιμη κατάσταση αλλαγής, της οποίας οι κινήσεις είναι αυτόματες, ανεξάρτητες από τις δραστηριότητες μας και ακαταμάχητες –δηλαδή απόλυτα επιτακτικές. Όσο λιγότερα κάνουμε εμείς οσο λιγότερο ενεργητικοί είμαστε, τόσο πιο έντονα θα επιβεβαιώνεται αυτή η βιολογική διεργασία, τόσο πιο επιτακτικά θα μας επιβάλλει την ενδογενή αναγκαιότητα της και τον μοιραίο αυτοματισμό της»

Les malheureux sont la puissance de la terre, Saint Just Γαλλική επανάσταση, απο το βιβλίο της Hannah Arendt «Για την επανάσταση».

Έμπνευση οργάνωση δράσης :Diana Sabri, Ελένη Τζιρτζιλάκη

Ευχαριστούμε τον Βασίλη Σπυρόπουλο και τους συμμετέχοντες στη δράση στον Εθνικό Κήπο Ομάρ, Ρασίντ, Αμπντούλ , τον Νίκο Καζέρο, τη Κωνσταντίνα Θεοδώρου , τον Στέφανο Χανδέλη για τη λήψη βίντεο και όλες και όλους που ακολούθησαν τη διαδρομή.