Πέμπτη 18 Απριλίου 2019
στο φουαγιέ του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου Εμπρός, στις 16.00
Πιστεύω ότι το μαγικό μυστικό είναι απλώς η ίδια η ζωή.
– Ρόζα Λούξεμπουργκ
Η δημιουργία των κοινών προηγείται της επανάστασης ή η επανάσταση φέρει τα κοινά; Πόσο αναγκαία είναι η εξέγερση για την δημιουργία των κοινών; Μπορεί η επανάσταση να μπει στην καθημερινή κοινή μας ζωή ενάντια σε έναν ασταθή μεταλλασσόμενο κόσμο σαν κινούμενη άμμο, αυτόν του ύστερου καπιταλισμού; Υπάρχουν γυναίκες που την περίοδο της επανάστασης μεταμορφώνονται και βρίσκουν τη θέση τους σε αυτήν, γιατί όμως μιλούν ελάχιστα ή καθόλου γι’ αυτές;
Η συνάντηση-δράση ήταν αφιερωμένη στην Νίτσα-Ελένη Παπαγιαννάκη με το αντάρτικο όνομα Ηλέκτρα, που βγήκε στο βουνό πολύ νέα, 17 χρονών μαθήτρια Γυμνασίου, αφήνοντας την αστική ζωή στην πόλη και έγινε μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού. Σκοτώθηκε στις 18 Απριλίου του 1949 σε μάχη κοντά στο ορεινό χωριό Καλλικράτης, μαζί με την Αθηνά Χανταμπή και πέντε ακόμη συντρόφους της. Το κεφάλι της, σύμφωνα με μαρτυρίες στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου, το πήγαν στα Χανιά. Η εικόνα της είναι μόνο μια φωτογραφία. Το σιωπηλό περπάτημα και η επαφή με τον τόπο, οι συνομιλίες με συντρόφους της στο βουνό και η έρευνα σε βιβλία και στον τύπο της εποχής ήταν καθοριστικά για την κατανόηση της ηρωικής μορφής της.
Με αφορμή́ τη δική της ιστορία αναγνωρίζουμε τις ιστορίες και άλλων γυναικών που βγήκαν στο βουνό́ από βαθιά́ επιθυμία. Το τοπίο είναι πανίσχυρο και τρωτό, οι ηρωικές μορφές βρίσκονταν εκεί μαζί με τα πουλιά, τα άνθη, τα ζώα. Η ιστορία της, ανήκει στη συλλογική́ μνήμη, που στο σήμερα μοιάζει επιτακτική́ ανάγκη να ανατρέξουμε. Για χρόνια κάνεις δεν μίλαγε γι’ αυτήν καθώς το τραύμα ήταν βαθύ́ και η ήττα παρούσα. Το μοντάζ ένωσε τα θραύσματα και η ιστορία της ξετυλίχθηκε, μαζί με αυτήν ανιχνεύθηκε το τοπίο της επανάστασης. Tο documentary είναι μια αφορμή́ για να την–τις–τους συλλογιστούμε αλλά́ και να κάνουμε σκέψεις για την επανάσταση.
Η συνάντηση -δράση έγινε στον κατειλημμένο χώρο του Εμπρός, που ειδικά στην αρχή υπήρξε χώρος που απέδωσε μέσα από κοπιαστικές συνελεύσεις ως προς τη δημιουργία ενός κοινού χώρου για να γεννηθούν νέες μορφές τέχνης και ζωής. Το Εμπρός λειτούργησε ως ένας χώρος των κοινών όπου συγκεντρώνονταν υποκειμενικότητες με διαφορετική ταυτότητα. Υπήρξαν έντονες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Σήμερα συνεχίζει να λειτουργεί ως ένας κατειλημμένος χώρος όπου λαμβάνουν χώρα πολλά δρώμενα. Η εμπλοκή μας και συμπερίληψή μας στο χώρο ήταν το στοίχημα.
Στο χώρο-φουαγιέ έγιναν σε κύκλο οι εκφωνήσεις κειμένων, ποιημάτων, performances που κάθε μια ξεχωριστά ήταν ιδιαίτερη και μοναδική ως προς την ιδέα της επανάστασης η της εξέγερσης στις σημερινές συνθήκες και το πως αυτή συνδέεται με τα κοινά: η Οκτάνα του Εμπειρίκου απο τη Βαρβαρα Παπαδοπούλου, αποσπάσματα απο ποιήματα του Μαγιακόφσκυ ο “Πόλεμος και Ειρήνη” και από το “Ο Μαγιακόβσκι στον Ουρανό” απο την Χαρίκλεια Xάρη, τα κείμενα Μαθαίνουμε να διαβάζουμε συλλαβιστά, Διόδια της Τζένης Μαστοράκη απο την Αντζελα Δελιχάτσιος, δικά μας κείμενα-ποιήματα όπως: Aκου να σου πω φίλε του Άγγελου Σκούρτη, Να γιατί δεν μπορώ να μιλήσω για την επανάσταση της Άννας Τσουλούφη, Notes of Metamorphosis της Μάρως Ζαχαρόγιαννη, το ποιήμα Σπασμένες σκέψεις ανέμου κι επανάστασης Ελενη Τζιρτζιλάκη με συνοδεία το βιολί του Στέφανου Χανδέλη, κείμενα για το γυναικείο ζήτημα: Convocation to the First International Gathering of Politics, Art, Sport, and Culture for Women in Struggle by Comandantas Jessica, Esmeralda, Lucía, Letter From Indigenous Women of the Western Amazon (8 March 2019) απο την Πέννυ Τραυλού, She are We απο την Πέγκη Ζάλη, Σόφι μετάφραση του κειμένου take care fore yourself της sophie calle της Ξένιας Καλπατζόγλου.
Κατόπιν είδαμε μαζί το ντοκιμαντέρ για την Νίτσα-Ελένη Παπαγιαννάκη με το αντάρτικο όνομα Ηλέκτρα,που ταίριαξε πολύ στο φουαγιέ του Εμπρός με το φως να διαχέεται από την οροφή.Ο Δημήτρης από το Εμπρός έκανε την τεχνική υποστήριξη.
Ελένη Τζιρτζιλάκη, Nομαδική Αρχιτεκτονική
μαζί με το Εργαστήριο για τα αστικά κοινά
