Τα χρωματιστά χαρτιά, τα υφάσματα και οι ιστορίες μας.
Η δράση έγινε στο ξύλινο σπιτάκι στον κήπο. Αώο νωρίς οικειοποιηθήκαμε τον χώρο με τα χρωματιστά χαρτιά,τα υφάσματα,τις φωτογραφίες.
Στο εργαστήριο συμμετείχαν πολλές αγαπημένες που είπαν την ιστορία τους για τα σπίτια που άλλαξαν στην ζωή τους,τις περισσότερες φορές όχι με τη θέλησή τους, αναγκασμένες απο δουλειά,σπουδές, εξώσεις,μέχρι που η μετακίνηση έγινε μόνιμη συνθήκη ζωής.
Ακούσαμε τους ήχους απο το τραπέζι στο μνημόσυνο στην Κοζανη που μας είχε χαρίσει η Δέσποινα.
Mίλησαμε για τη βία που συνέβη στις γυναίκες συνήθως σε νεαρή ηλικία,ήταν τα υφάσματα πολλές φορές που απαλά την κάλυπταν.
Άραγε μια σχέση,ένα ζώο δίνουν συχνά την αίσθηση του σπιτιού;Τα βιβλία,το ζεστό φαγητό,αλλά και κάποια αγαπημένα αντικείμενα στο σακίδιο που τα βγάζουμε σε όποιο σπίτι βρισκόμαστε γινονται το σπίτι μας; Μια πετσέτα,ένα σεμεδάκι με κέντημα,ένα ύφασμα απαλό, είναι τα αγαπημένα μας υφάσματα που κουβαλάμε στις μετακινήσεις;
Μια νοσταλγία για κείνο το σπίτι με τα λουλούδια,με τις παρέες και τα τραγούδια εκφράσθηκε στη συνάντηση. Ενα σπίτι από μια άλλη Ελλάδα που δεν υπάρχει πιά.
Το σπίτι σήμερα σαν ύλη μοιάζει θρυμματισμένο. Γίνεται πιο πολύ μια ιδέα που κουβαλάμε,που ομως φόβος και ανασφάλεια βγαίνει συχνά σε σχεση με αυτό.
Ένα ποίημα διαβάστηκε απο μένα με τα περάσματα των σπιτιών της ζωής μου,και άλλα ποιήματα της Anne Sexton της Emily Dickinson…..Διαβάστηκαν ιστορίες απο σπίτια αλλων γυναικών στα χρωματιστά χαρτιά…
Το σπίτι έμοιαζε ανεκπλήρωτο όνειρο και οι αγαπημένοι χανόντουσαν γινόντουσαν σκιές στον κήπο …..μετα γινόταν τρομακτικές φιγούρες στα γκράφιτι στους τοίχους…το σπίτι έμοιαζε να είναι χάρτινο,σαν ονειρεμένη παιδική ζωγραφιά,και οι αρχιτεκτονες χωρίς σκοπό καθώς οι τοίχοι των σπιτιών έπεφταν, παρά την στατική μελέτη..
Μόνο η απαλή φωνή της Μαρίας στον Υμνο της Αγάπης μας ημέρεψε και το ποτό μαστίχα. Η αγάπη η κοινότητα κάνει το σπίτι ;
Είναι τέχνη αυτή;κάτι τόσο λίγο και καθημερινό,χωρίς ηχεία, χωρίς μικρόφωνο, καποιοι άνθρωποι σε κύκλο ,τα υφάσματα,οι διηγήσεις για το σπίτι…. Που βρίσκεται το σπίτι των επιθυμιών και των πόνων του Αριστομένη Προβελέγγιου; Λιγο πιο περα βρίσκεται το μεγάλο ιμπεριαλιστικό με αντιαποικιακό πρόσωπο θηρίο της Documenta..πως μπορούμε να υπάρξουμε δίπλα της με τα χαρτιά;με τα υφάσματα; με τα ποιήματα;
Οι ώρες περνούσαν και είδαμε τα πουλιά τα έντομα γυρω μας τόσο κοντά πανω στο δέρμα μας και ανάψαμε τα κεριά για λίγο φως καθώς σκοτείνιαζε…
