Ενα project της Νομαδικής Αρχιτεκτονικής (Ελένης Τζιρτζιλάκη) σε συνεργασία με την Μαρία Μάντζιαρη.
Χρησιμοποιήσαμε τα χρωματιστά χαρτιά από τις προηγούμενες συναντήσεις και τα υφάσματα που είχαν χαριστεί.Με ένα κόκκινο και ένα γαλάζιο αφρικανικό ύφασμα δημιουργήθηκε ένας αρχικός κύκλος.Τα υφάσματα που είχαν χαριστεί σε άλλες συναντήσεις μπήκαν παράπλευρα κάνοντας μια σύνθεση στον χώρο χρωμάτων,υφών,υλικών καθώς ανάμεσά τους υπήρχαν βαμβακερά,μεταξωτά,σατέν,τσίτια σε διαφορετικά χρώματα.
O μετασχηματισμός του χώρου του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων με τα αντικείμενα που υπήρχαν γραφεία,καρέκλες έγινε από τον καλλιτέχνη Javier Perez Αranda.Δημιουργήθηκε ένας χώρος μέσα στον χώρο. Ένας καμπύλος τοίχος που μας μας περιέβαλε οικεία.
Οι φίλες έφθασαν με τα υφάσματα τους.Για ύφασμα η Αννα έφερε τον μάρσιπο του παιδιού της.
Για τα “σπίτια” της εξορίας μίλησε η Ερνεστίνα Ευθυμιάτου Καρυστινού. Για τον προσωπικό χώρο-εφήμερα σπίτια,σε σκηνές και θαλάμους,των εξόριστων γυναικών μετά τον Εμφύλιο και κατά τη διάρκεια της Χούντας,στα νησιά Τρίκκερι,Μακρόνησο και Γυάρο όπως περιγράφεται σε βιβλία που έχουν γράψει εξόριστες και σε εικόνες από προσωπικά αρχεία και από το Αρχείο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.Διαβάστηκαν μαρτυρίες των ίδιων των γυναικών που ήταν καταιγιστικές(αποσπάσματα από τα βιβλία: Θεοδώρου, Βικτώρια (επιμ.)Εννέα θαμμένα τετράδια με αφηγήσεις κρατούμενων γυναικών στα στρατόπεδα Χίου,Τρίκκερι, Μακρονήσου στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου 1947-1951, Αθήνα, 1976.Ζέρβα,Μαριγούλα Μαστρολέων.Κρατούμενες στα Γιούρα 1967.Αθήνα : Κ.Καπόπουλος.Γαβριηλίδου, Κ. Νίτσα. Απόψε χτυπούν τις γυναίκες. Μαρτυρία. Αθήνα, 2004.
Για το Τρίκκερι μίλησε και άλλη μία καλεσμένη μας και ανάμεσα στα άλλα είπε οτι οι γυναικες αυτες αν και δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα εξορίστηκαν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Επισης αναφερθηκε στις παραστασεις χορού στο Τρίκκερι και στην προσπάθεια να αρθρώσουν έναν δικό τους πολιτικό λόγο μετασχηματίζοντας την εξορία.
Η Ιωάννα διηγήθηκε την εμπειρία της απο ενα Σεμινάριο Ζωγραφικής με παιδιά στον Σκαραμαγκά απο το Αφγανιστάν.Τα παιδιά θα ζωγράφιζαν γύρω απο τις αναμνήσεις τους.Ζωγράφισαν το σπίτι τους μεσα σ’ ενα χώρο που ήταν η πατρίδα τους και έξω απο αυτό ήταν ο πόλεμος επίσης κάποια ζωγράφιζαν το κοντέινερ που έμεναν τώρα για σπίτι τους. Το σπίτι τους για το μέλλον σε μια χωρα στη βορεια Ευρώπη ηταν πολύ καθορισμένο και μπορούσαν να το φανταστούν.
Σπιτια ασταθή,κατοικήσεις προσωρινές που αλλάζουν συνήθως όχι απο επιθυμία, βία απο τους γονείς,βία που η οικονομική κρίση έφερε σε συγκατοικήσεις σπιτια που αναζητάμε τη ζεστασιά,αναμνησεις και νοσταλγία για το σπίτι με τα δενδρα,η σημασία της αυλής, ήταν τα σπίτια στα οποία αναφέρθηκαν οι παρευρισκόμενες.
Για το σπίτι που χάνεται στους πλειστηριασμούς και τους ανθρώπους που είναι η μειψηφία ,που το υπερασπίζονται λυσσαλεα και είναι συνήθως άντρες και για την πλειοψηφία που έχει φτάσει σταδιακά σε αυτή την κατάσταση, ανθρωποι που απογυμνώνονται συνεχεια,καθώς τους παίρνουν και το τελευταίο καταφύγιο που είναι το σπίτι, ακολουθούν μια καθοδική πορεία σιωπής και απώλειας, μίλησε η Ελένη Βαφειάδου. Συνήθως αισθανονται συνυπεύθυνοι καθώς είναι το αίσθημα πάνω στο οποίο δουλεύει ο καπιταλισμός όχι μονο στην Ελλάδα αλλά και σε αλλες χώρες,οτι αυτοί φταίνε που χάνουν το σπίτι τους,εχουν ενσωματώσει την ευθύνη.
Αναφέρθηκε επίσης η απώλεια κατοικίας στην Μαντρα Αττικής και το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε έτσι ώστε μέσα σε λίγες εβδομάδες να έχουν βρεθεί λύσεις.
Στις εμπειρίες απο την Ισπανία όσον αφορά το σπίτι και την προσωρινότητά του αναφέρθηκε η Χάρις Χλωρού.
Ευχαριστούμε τις γυναίκες που συμμετείχαν,για τα υφάσματα που έφεραν,για την συζήτηση και τις αναμνήσεις σπιτιών και για την κατοίκηση του προσωρινού σπιτιού που δημιουργήθηκε μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων.
φωτογραφίες: Νίκος Καζέρος