Η αγάπη είναι μια άλλη έννοια για να κατανοήσουμε τη δύναμη παραγωγής των κοινών. Η αγάπη είναι ένας τρόπος για να ξεφεύγεις από τη μοναξιά του ατομικισμού αλλά όχι, όπως υπαγορεύει η κυρίαρχη συζήτηση για να απομονώνεσαι εκ νέου στην ιδιωτική ζωή στο ζευγάρι ή στην οικογένεια. Για να εκτιμήσουμε την πολιτική αξία της αγάπης στο κέντρο της παραγωγής των κοινών και της κοινωνικής παραγωγής οφείλουμε να σπάσουμε κάθε βασική εκδοχή του όρου και να ανατρέξουμε σε αρχαίες ερμηνείες της αγάπης. Ο Σωκράτης στο Συμπόσιο λέει ότι σύμφωνα με τη Διοτίμα τη δασκάλα του σε θέματα αγάπης, η αγάπη είναι παιδί της πενίας και του πόρου.
Commune, Antonio Negri, Michael Hardt
Τι είναι το θέατρο Εμπρός; Εμπρός, Εμπρός κατάληψη, Εμπρός
Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος της πόλης, Εμπρός μια αυτόνομη ζώνη στο κέντρο της πόλης, ένα αστικό κενό που ενεργοποιήθηκε από τον Νοέμβριο του 2011 από την κίνηση Μαβίλη, σε συνεργασία με την κίνηση κατοίκων, με άλλες ομάδες της πόλης όπως οι Errads, η Νομαδική Αρχιτεκτονική, ο σύνδεσμος χορού . Από τον Σεπτέμβριο, το θέατρο Εμπρός με τα από δύο φορές που η ΕΤΑΔ (Εταιρεία ακινήτων του Δημοσίου) προσπάθησε να τον κλείσει, ο χώρος σχεδιάζεται συμμετοχικά και μετασχηματίζεται σε κοινό αγαθό. Στον χώρο συμμετέχουν διαφορετικές συλλογικότητες, καλλιτεχνικές ομάδες και υποκειμενικότητες. Ανταλλακτικό παζάρι Συντάγματος, Διακόπτες, Κολεκτίβα Ομόνοια κλπ.
Τι είναι η κολεκτίβα Ομόνοια; Μια κολεκτίβα από ανθρώπους της τέχνης και της πόλης που προέκυψε από παλιούς και νέους ανθρώπους του Εμπρός, που πραγματοποίησε ένα δεκαήμερο 1-10 Φεβρουαρίου, που διεκδίκησε και έκανε πραγματικότητα πρώτα απ’ όλα την ανοιχτότητα του χώρου και τη συγκατοίκηση μέσα από τη δημιουργία σ’ ένα θέατρο των διαφορετικοτήτων της τέχνης και της πόλης.
Πόσο βοήθησαν οι δράσεις στον επαναπροσδιορισμό του «Που είμαστε τώρα» στο Εμπρός και στην πόλη της Αθήνας;
Η πόλη μέσα από την ενεργοποίηση, κατάληψη των αστικών κενών της σχεδιάζεται συμμετοχικά από τους κατοίκους της, η τέχνη και η αρχιτεκτονική έρχονται να παίξουν σημαντικό ρόλο στο μετασχηματισμό της. Το Εμπρός επαναπροσδιορίζεται ως κοινό αγαθό, ως ένας χώρος που εφευρίσκει διερευνώντας νέα λεξιλόγια μέσα από τις δράσεις, προτείνει μια νέα γλώσσα για τις καταλήψεις, που χαρακτηρίζεται από το άνοιγμα στη πόλη. Η τέχνη σε αυτή την περίπτωση είναι καθοριστική καθώς γεννά νέα ιδιώματα, εργαλείο αποτελεί το σώμα και οι ποικίλες εκφράσεις του. Η ποίηση και η μουσική είναι σημαντικές για την επανεφεύρεση αυτών των νέων λεξιλογίων, ίσως γι αυτό στο δεκαήμερο βρισκόταν παντού με διαφορετικούς τρόπους.
Ο συμμετοχικός σχεδιασμός του χώρου, αποτελεί ένα βασικό κορμό του δεκαημέρου, καθώς ο χώρος και ο χρόνος του Εμπρός σε μια ρευστή συνθήκη επανασχεδιάζεται μέσα από ποικίλες δράσεις, όπως η μνήμη του θεάτρου(η παλιά θεατρική ομάδα), η μνήμη του τυπογραφείου (τυπώνεται εφημερίδα )η καθαριότητα και η επισκευή του κτιρίου και των αντικειμένων κ.ά.
Πολλοί παλιοί τεχνίτες εργαστηρίων της γειτονιάς του Ψυρρή αλλά και αρχιτέκτονες που έχουν το γραφείο τους στη γειτονιά, καθώς και ο Νικήτας ο ιδιοκτήτης του παλαιού μαγειρείου της γειτονιάς ήλθαν στο χώρο μεταφέροντας τα αντικείμενα τους και τις ιστορίες τους στο εργαστήριο της Νομαδικής Αρχιτεκτονικής «Εμπρός και γειτονιά». Σημαντικό για την συνέχεια του χώρου ήταν το εργαστήριο των Γκιγκη Αργυροπούλου Υπατία Βουρλούμη «Συμ-παράσταση ερωτήματα Συμμετοχικότητας και Κινητοποίησης».
Στο 3ο εργαστήριο «Το Εμπρός ως κοινό αγαθό στο κέντρο της πόλης. Τα κοινά στην Αθήνα», αντάλλαξαν τις εμπειρίες τους και συναντήθηκαν στο φουαγιέ του Εμπρός συμμετείχαν καταλήψεις όπως η Κυψέλη, εμπειρίες πόλης όπως η Κερατέα, καλλιτεχνικές χειρονομίες που έχουν ως άξονα τα κοινά όπως οι Μικρογεωγραφίες και η Σούζυτρως, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι όπως ο Ορίζοντας γεγονότων .Το ελληνικό τμήμα από την Αρχιτεκτονική χωρίς Σύνορα. οργάνωσε ημερίδα με τίτλο «Radical loop Holes in Athens”, πρόκειται για έρευνα -καταγραφή των αυτόνομων συλλογικών επεμβάσεων, όπου διερευνήθηκαν θέματα όπως της συλλογικότητας, της αυτοοργάνωσης και της δυναμικής της πόλης .
Το επίκαιρο θέμα «Το κέντρο της Αθήνας τώρα», ξεκίνησε στο Εμπρός με προσκεκλημένους αρχιτέκτονες από διαφορετικές κατευθύνσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με την πόλη, συμμετείχαν οι Γιατροί του κόσμου, street workers κ.ά. Ήταν μια αρχή για να δημιουργηθούν γέφυρες ανάμεσα σε διαφορετικούς τρόπους σκέψης και δράσης.
Οι Διαταραγμένες σχέσεις και τα Μανιφέστα έδωσαν διαφορετικές ποικίλες και ενδιαφέρουσες εκφράσεις της τέχνης στην Αθήνα του τώρα που σχετίζεται άμεσα με την πολιτική και την δίψα για ζωή.
Τόσοι νέοι άνθρωποι μέσα και έξω από το Εμπρός που δημιουργούν, διεκδικούν αντιστέκονται είναι φωτοβολίδες σε μια πόλη που συχνά μοιάζει βουβή και σκοτεινή.
Αποτελούν εκείνη τη νέα ανοιχτή κοινότητα που έρχεται.
Σε μια διαδικασία αποκλεισμών με μια στρατιά από ευάλωτες ζωές των οποίων η νομική και η πολιτική υπόσταση αλλά και η ίδια η ζωή απειλείται καθημερινά(την πρώτη ημέρα των δράσεων κυνηγημένος μετανάστης έπεσε στις γραμμές του Ηλεκτρικού στον σταθμό του Θησείου) το θέατρο Εμπρός αποτελεί έναν ελεύθερο, αυτοδιαχειριζόμενο χώρο της πόλης, κοινό αγαθό, όπου το δεκαήμερο της κολεκτίβας Ομόνοια απέδειξε ότι η συνεργασία βρίσκεται μέσα στην κοινή εμπειρία των διαφορετικοτήτων, μέσα στη δράση. Η πόλη εδώ σε αντίθεση με τις διακηρύξεις του Rethinking Athens μοιάζει ως μια διαδικασία που συνδιαμορφώνεται στα αστικά κενά,από τις δράσεις των διαφορετικοτήτων και τον συμμετοχικό σχεδιασμό.
Ελένη Τζιρτζιλάκη