Exile Europa
Αστικό Συμβαν και performance στην στα πλαίσια του #ThisIsACo-op
Σύλλογος Αρχιτεκτόνων-ΣΑΔΑΣ –ΠΕΑ στο Ελληνικό Περίπτερο στη 15η Διεθνή Εκθεση Αρχιτεκτονικής της Biennale της Βενετίας
Σύλληψη-οργάνωση Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική, Με νύχια και με δόντια
Performance Χριστίνα Θωμοπούλου, Δημήτρης Σαμιρ,Ελένη Τζιρτζιλάκη, Στέφανος Χανδέλης,
Εισήγηση Ελένη Αλτινογλου ΠΙΚΠΑ Λέσβου
Συμμετείχαν οι ομάδες Biennale Urbana (Andrea Curtoni, Giulia Mazzorin), Alessandra Pomarico (Free Home University), Nation 25 (Ca- terina Pecchioli), Over The Fortress, The Nationless Pavillon (Sara Alberani), S.a.l.e-Docks, Stalker (Lorenzo Romito) Σε συνεργασία με τις: Sara Alberani (Nation25, The Nationless Pavilion), Alessandra Pomarico (Free Home Univer- sity)
H δυνατότητα ελεύθερης εισόδου στην Biennale για τους προσκεκλημένους ανάμεσα τους και πρόσφυγες ηταν μια εξερεύνηση των συνόρων στον ίδιο το χώρο της Biennale Giardini μεσα και εξω που τελικά λύθηκε με μια συμβιβαστική λυση ενος ομαδικού εισιτηρίου.
Tις ημερες Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή έγιναν ανοιχτές στο κοινό δράσεις προετοιμασίας στο χώρο που παρακολούθησαν οι επισκέπτες του περιπτέρου.
Η performance που ξεκίνησε το μεσημέρι του Σαββάτου 17-9 ήταν μια εξερεύνηση χώρων και χρόνων εύθραυστων ταξιδιού κατοίκησης, αποκλεισμού,εγκλωβισμού, εξορίας, τραύματος, όχι μόνο με το σώμα, και τα όρια του, αλλά και μέσα από τον ήχο, τις εκφωνήσεις κειμένων, από τα αντικείμενα και τη χρήση τους, τα ενδύματα, τους χάρτες και τα αρχιτεκτονικά σχέδια ενός σπιτιού, την αλληλεπίδραση με το κοινό, βάσει της ιδιαιτερότητας της Βiennale, που αποτελείται από ένα κινούμενο κοινό, το οποίο κατά την διάρκεια της performance είχε αλληλεπίδραση.
Ο εσωτερικός χώρος αμφιθέατρο, μαυροπίνακας, κατασκευή αμφιθεάτρου,η είσοδος του περιπτέρου και η ξύλινη πόρτα ο εξωτερικός χώρος-κήπος και η όχθη του ποταμού ήταν καθοριστικά. Το μέσα και το έξω λειτούργησαν ως ένας οργανισμός και το εσωτερικό του Περιπτέρου ως ένα ηχείο… Τα κείμενα που εκφωνήθηκαν σχετίζονταν με τις παρούσες συνθήκες της Ευρώπης ως τόπος εξορίας και εγκλωβισμού των προσφύγων αλλά και με τον τόπο εξορίας και τραύματος την Μακρόνησο.
Η δράση ξεκίνησε στην είσοδο του περιπτέρου και σε ένα απομακρυσμένο σημείο, καθώς οι συμμετέχοντες στην performance με σφραγίδες σφράγιζαν το χέρι των διερχομένων για να περάσουν μέσα στο περίπτερο με μια υπόμνηση στο προσφυγικό, «δεκτός»-«απερρίφθη».
Στο εσωτερικό του περιπτέρου έγιναν πολλές παράλληλες δράσεις με υλικά όπως, σκοινιά, τα σωσίβια από πηλό, χάρτες και σχέδια ενός σπιτιού, υφάσματα, με τα κενά της κατασκευής του αμφιθεάτρου, με ήχους, με εκφωνήσεις λέξεων και κειμένων.
Εκφωνήθηκαν σε διαφορετικές γλώσσες τα ποιήματα «Βροχή», «ο σκοτωμένος αριθμός 18»,«ο σκοτωμένος αριθμός 48» του Mahmoud Darwish, καθώς και ποιήματα του Pasolini (Poesia in forma di rosa) και ποιήματα και μαρτυρίες από το νησί εξορίας και βασανιστηρίων Μακρόνησο, ιστορίες από τους τόπους εξορίας των προσφύγων, την Μόρια, την Ειδομένη, το Καλαί, το κείμενο του Μichel Foucault «Φυλακή Άττικα», αποσπάσματα από το Theory of the Border του Thomas Nail, Illegal Traveller του Shahram Khosravi, Liquid Fear του Zygmunt Bauman, Testimonies of Exile της Abena Busia, και Τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο των Judith Βutler, Gayarti Chacravorty Spivak, και Πέρα απο τα δικαιώματα του ανθρώπου, του Giorgio Agamben.
Στο εξωτερικό υπήρξε η έκρηξη των σωμάτων με το λευκό ύφασμα που βάφτηκε κόκκινο. Η δράση τελείωσε με την ενατένιση του νερού στο κανάλι από μέρος της ομάδας.
Ακολούθησε η εισήγηση της Έλενας Αλτίνογλου με τον τίτλο Lesvos Solidarity–PIKPA: The creation and the evolution of a self–managed refugee camp με πλούσιο οπτικό υλικό που χαρτογραφούσε την ιστορία και τους μετασχηματισμούς των χώρων του ΠΙΚΠΑ και της διαδικασίας δημιουργίας του μέσα στον χρόνο .
Στη συνέχεια αντί για συζήτηση έγινε εργαστήριο από τις ιταλικές ομάδες που συμμετείχαν, όπου γράφτηκαν στο μέτωπο των σκαλιών του αμφιθεάτρου με κιμωλία ερωτήσεις σε διαφορετικές γλώσσες, οι ερωτήσεις του Rzgar Sharif κούρδου ιρακινού που έθεσε αυτές τις ερωτήσεις κατά την διαρκεια των εργαστηρίων του Nationless Pavillon το 2015, με την επιμελεια του Nation 25, στο Salle Docks της Βενετίας.
Υπήρχαν ερωτήσεις όπως: “Tι αισθάνεσαι για τη ζωή; για την πόλη που ζεις;”, “πως αισθάνεσαι για τα συναισθήματά σου; για τη θρησκεία; για τα ιδανικά; για την τροφή; τα ενδύματα; για την εργασία;”, “τι σκέφτεσαι για την τεχνολογία, την πολιτική σήμερα;”, “τι σε προβληματίζει;”, “τι αισθανεσαι όταν σκεφτεσαι τις σπουδες σου;”, “γιατί σπουδαζεις;”, ..για το περιβάλλον; για την τέχνη;”
Κινητοποιηθηκαμε με τις διαφορετικές γραφές στα ιταλικά, στα ελληνικά, τα αραβικά…
