Το σπίτι ως ύφασμα στα Αστικά Μοτίβα
Η επιτέλεση-εργαστήριο αυτή τη φορά πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τα Αστικά Μοτίβα στον χώρο-πρώην κατάστημα στην οδό Διπλάρη στην πλατεία Θεάτρου, στις 21 Δεκεμβρίου 2018.
Αρχικά έγινε η επιτέλεση –εκφώνηση του ποιήματος “Το σπίτι” Δανάη Μανωλέσου, Ελένη Τζιρτζιλάκη και στη συνέχεια ακολούθησε ο κύκλος στο πάτωμα όπου αρχικά η Αντα Αναστασέα μίλησε για το καλύβι- μαστός αντλώντας υλικό απο τους Σαρακατσάνους και απο την ψυχανάλυση.
Στη συνέχεια ακολούθησε το εργαστήριο που βασιζόταν στις απαντήσεις όσων συμμετείχαν. Τα υφάσματα που έχουν συλλεχθεί απο τι ς προηγούμενες συναντησεις αλλά και τώρα τοποθετήθηκαν στο πάτωμα.
Απο τις απαντήσεις:
…Το σπίτι είναι έκφραση των εσωτερικών οργάνων προς τα έξω είτε ως ύφασμα είτε ως το εσωτερικό ενός υλικού σπιτιού.Το σπίτι είναι η συνέχεια που μας θυμίζει κενό ανάμεσα στη σάρκα μας και τη σάρκα του κόσμου.
Το σπίτι άρα είναι ορατό και αόρατο,πάντος πάντοτε.Ορατό σαν και τα όργανα μέσα στο σώμα που ενω δεν φαινονται μπορείς να τα δεις…
Γι αυτο το σπίτι είναι όλα .Είναι ο κόσμος της συνείδησης της πρώτης εμπειρίας,του πρώτου αυνανισμού είναι πριν τη διαμορφωση του ασυνείδητου ως ένα Εκει.Το σπίτι είναι και εκει και εδω,ενω εγω παντοτε είμαι ένα εδω…… (Ορέστης)
…Οχι ιδιαίτερα.είναι των γονιών μου. Και ίσως λογω της καθημερινότητας της δουλειάς νοιώθω οτι μπορεί να φύγω απο το σπίτι,απο την πόλη,απο τη χώρα.Πιο πολύ σπίτι μου νοιώθω όταν ήμουν παιδί περίπου 7-9. ..Στο τώρα ίσως να νοιώθω στιγμές ξεκούρασης-ανοίγματος με αγαπημένους ανθρώπους.Θα ηθελα να έχω κατι που να γίνεται σπίτι μου ενω μετακινούμαι(χορός.στιγμές ανοίγματος;)….(Δανάη)
….Νοιωθω μισά μισά για το σπίτι που μένω τώρα.Κάποια πράγματα με εκφράζουν απόλυτα και νοιώθω απόλυτα ήρεμα και στο σπίτι μου μ’ αυτά τα στοιχεία.Ομως υπάρχουν κάποια πράγματα στη διακόσμηση και στη διαπραγμάτευση και στην αισθητική του συντρόφου μου που δεν με εκφράζουν και δεν με ευχαριστούν.Και δεν είμαι σίγουρη αν θα λυθούν ποτέ αυτά τα θέματα…Αυτό που νοσταλγώ είναι το σπίτι που μέναμε με την γιαγιά και τον παππού στην Πάρνηθα τα καλοκαίρια.Καπως δεν ταυτίστηκα σχεδόν καθόλου με το σπίτι που μεγάλωσα στα προάστια της Βοστώνης όμως τα καλοκαίρια με την γιαγιά και τον παππού ήταν πολύ σημαντικά.για μενα.Αίνιωθα μια ασφάλεια,μια χαρά,μια ελευθερία.Μπορούσα να εξερευνήσω μεσα στον ευρύ κηπο για ώρες,μετά να επιστρέψω στην αυλή εξω απο το σπίτι,να πλένω τα πιάτα στη χαμηλή εξωτερική βρύση που πότιζε την αμυγδαλιά.….Η βία για μενα ήταν η ψυχολογική βία των γονιών που μάλωναν με άσχημο τρόπο ,οι δυνατές φωνές,οι καυγάδες που δεν καταλήγανε σε τίποτα θετικό….(Άντζελα)
…Το τωρινό σπίτι μου είναι περισσότερο ο χώρος των μετακινήσεων μου ως διαδρομές μέσα στην πόλη.Η κατοικία μου είναι περισσότερο χώρος ελάχιστης κατοικίας. Η αίσθηση η αυτό που εκφράζει το σπίτι είναι περισσότερο μια συνθήκη ηρεμίας και δυνατότητα σωματικής παρατήρησης.
Η απουσία του σπιτιού η εγκαταλειψή του σχετίζεται με την ανάγκη εμπειρικών μνημών.
Οικογενειακές συζητήσεις –βια.Συχνά ξεχνάω το σπίτι μου….(Ευα)
Έχω ζήσει βία απο τους γονείς,τους παππούδες,τις γιαγιάδες,τη θεία,τον θείο…είχα κλειστεί στον εαυτο μου δεν μίλαγα είχα και τον αδελφό μου .Το σπίτι για μένα είναι καταφύγιο….(Χαρις)
Σπίτι μου νοιώθω όλα μου τα σπίτια.Κουβαλάω μαζί μου τα κομμάτια τους.Τα βάζω το ένα μέσα στο άλλο, ανοίγω τις πόρτες και μπαινοβγαίνω μέσα σε αυτά ανάλογα με τις διαθέσεις μου περπατάω κι έχω τα μάτια ανοιχτά να ξανασυναντήσω τους παλιούς εαυτούς μου.Τα αντικείμενα ισως αλλά κυρίως τη μυρωδιά…..(Βαρβάρα)
…Το έχω αφήσει, δεν το έχω εγκαταλειψει.Μου λείπουν τα παράθυρα,οι εξωτερικοί χώροι τα ζώα η κληματαριά και το πηγάδι…..Στον δημόσιο χώρο κάπου ένα σπίτι σε μια πλατεία,ενα γυάλινο κλουβί κατι διακριτό.
….Χωρικά το σπίτι μου είναι στο Ρότερνταμ στον 32ο όροφο.Το αίσθημα να μένεις πιο ψηλά είναι αντιθετικό.Απο τη μια το να είσαι ψηλά και μπορείς να βλέπεις απεριόριστα την πόλη αλλά απο την άλλη είσαι πιο εγκλωβισμένος γιατι δεν έχεις επαφή με το έδαφος και την ανθρώπινη κλίμακα του πεζοδρομίου….(Μαρίνα)
….Σπίτι όσο χωρεί και γη όσο θωρείς (φολεγανδρίτικη παροιμία).Μένω σ ενα σπίτι πολύ προσωρινά.Με φιλοξενεί μια φίλη που μένει αλλού και ξέρω ότι σύντομα θα πρέπει να το αφήσω.Όμως σπίτι για μένα είναι τ’ αγαπημένα μου πράγματα ,τα βιβλία και τα παλιά πραγματα των δικών μου,η βιβλιοθήκη μας και η γάτα μου-εκει που μπορώ να κοιμάμαι με ωραία όνειρα…..(Ε)
…Το πατρικό μου σπίτι ηταν ένας δύσκολος χώρος που αναζητούσε τον καθαρό αέρα .Το σπίτι εκφράζει προστασία αλλά ισως και κλείσιμο. Κλείνω τον κόσμο απ έξω γιατί άραγε;Το μελλοντικό μου σπίτι το φαντάζομαι πιο μικρό στο βουνό. Ν ανοίγω τα παραθυρα και να ακούω τους ήχους του και τίποτ’ άλλο.(Βασιλική)
…Δεν έχω φτειάξει, δημιουργήσει ακόμα το σπίτι που θέλω.Θα έλεγα οτι μονο ορισμένα σημεία είναι αυτα που με χαρακτηρίζουν.(γωνιές-δωμάτιο-χρώματα)γιατί ακριβως είναι απο δική μου επιλογή.Νοιώθω ότι χρειάζομαι χώρο και φως….Εχω ζήσει,εχω υποστεί βια απο τον φορέα της αγάπης- τη μαμά.Εχω νοιώσει αηδία και ζάλη και πνίξιμο και φόβο γιατί δεν ήμουν ήρεμη και ασφαλής μέσα στον χώρο μου.Δεν είχα την ηρεμία και την ησυχία που χρειαζόμουν, αποκολλήθηκα βιαια.(Φλώρα)
….Στο χώρο που κατοικώ νοιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου .Το σπίτι είναι μυρωδιές χρώματα, ήχοι.Νοσταλγώ ενα σπίτι που είχαμε στη θάλασσα, νοσταλγώ το σπίτι με τις φυστικιές στον κήπο…..
Οχι γιατί είναι το γραφείο μου.Αχ η βία είναι δυστυχώς ενσωματωμένη στην καθημερινή βαρβαρότητα.Η Εστία.Γεμάτο φίλους.(Γιώργος Γ.)
Das mystiche (Το μυστικό)Χώρο-νοιώθω-τώρα-σπίτι-μαζί-νοσταλγώ-βία-έκφραση, σπίτι -μελλοντικό-φαντασία-φάντασμα-αγαπημένο –ύφασμα-Ντίκινσον-νοιώθω-μοτίβο –εγκαταλείπω-αυτό –ποιός-αυτό εκφράζει-ίχνη-ερωτήσεων-σπίτι-είναι-είναι μερικά-υφασματα-πλατεία-κρυμμένο-αναμνήσεις-εξορία-Πατέρας-στήθος-καλύβα –επιθυμία-μαζί μας απο αυτά-Χαρις-Mansour-ζω-διαταραγμένα-λαθραία-γυναίκες-χαρίζουν-ίχνη-σπίτι-χορεύουν
Ίχνη-σπίτι-χορεύουν(Γιώργος)
Το σπίτι
Το σπίτι ήταν μονοκατοικία
γιασεμί και φούλι
και παράθυρα στο δρόμο με βεραντούλα
το σπίτι τόπος απόδρασης
στον κόσμο τότε.
Το σπίτι ήταν
στην μεσαιωνική πόλη
Piazza Santo Spirito
Via dei Tavolini
στις πολυκατοικίες της πόλης.
Το σπίτι
μια τρέλλα
στον τελευταίο όροφο
μεσαιωνικού πύργου
το σπίτι όνειρα.
Το σπιτι καιγότανε
μαζι με τα έργα
στις πολυκατοικίες
στο Isolotto.
Το σπίτι μια αγκαλιά ήτανε
οστά που μαζι τρίζανε
στιγμές έρωτα σε μαξιλαρια
σεντόνια με αίμα
σε ξενοδοχείο
το σπίτι ενα φιλί
στο λαιμό
στη πλάτη
στη κοιλιά
στις μεταμορφώσεις
των σωμάτων.
Το σπίτι για κείνη ήταν το βουνό και οι σύντροφοι
Για εκείνον η εξορία.
Δεν μπόρεσαν να ξεχαστούν
στα όνειρα κατοικούν ξανά και ξανά.
Σπίτι ήταν
το σώμα
η αγκαλιά
το φιλί.
Έφυγε
απέμειναν
μάτια παγωμένα
χαμόγελα σπασμένα
και οστά μαζί.
Τις συναντήσεις
στον φωταγωγό.
Ήταν σπίτι τοτε.
Ξένη
μακρινή
μόνη
παγωμένη
πως να γίνει δική
τωρα ξανά
ποτέ.
Σπίτι ήταν
το φιλί της μητέρας
που δεν θυμάμαι
σπίτι μου το δάκρυ
που μαζι αγκαλιάσαμε
σε χαραμάδα χαμογέλου
προσμονής
σπίτι μου
η απέραντη αγκαλιά του πατέρα
που ξανά
έφευγε
που δεν κοιμότανε
ούτε απόψε
μαζι μας.
Σπίτι μου το πατάρι
που μαζι φτειάξαμε
στο νησί.
Καθώς περίμενες το πλοίο να φανεί
σ έβλεπα απο μακριά
στην αποβάθρα.
Το σπίτι που γκρεμίστηκε
γρήγορα
εκείνη τη νύχτα
σπίτι τότε
γιναν οι δρόμοι της πόλης.
Στην Ομόνοια οι φωτογραφίες
πετάχτηκαν
πάλι μέσα ξανά.
Έφυγες
τρέχοντας
απο το σπίτι
άφησες τα ποτήρια,τα πιάτα,τα κεντήματα της μητέρας
την αγάπη
κλεισμένη στο σπίτι
και έφυγες μακριά.
Δεν άντεχες
το μαγείρεμα
τις άλλες
τους λογαριασμούς.
Και μετά για μέρες
θαμμένη
στις μάλλινες κουβέρτες
στη μουσούδα του σκυλου
δεν μπορούσε να επιστρέψει.
Σπίτι μου ήταν
κατω απο ενα αλμυρίκι
στην παραλία.
Τα γόνατα τρέμουν
τα χέρια ανήμπορα
η καρδιά πληγωμένη
αιμοραγεί
το σπίτι πουθενά
κι η πόλη απειλή.
Δεν θυμίζει
τις πόλεις που αγαπούσες
Το σπίτι σάρκα και οστά
πληγωμένα
το σπίτι σιωπηλό σώμα σε δρόμους.
Ανεστιότητα
πλάνητας βίος,
λένε.
Και τοτε έμαθες
πως το μεγάλο σπίτι
χάθηκε στον πλειστηριαμό.
Οι ιστορίες,οι ζωές,τα δάκρυα,χάθηκαν σε μια ώρα
στο δικαστήριο.
Οι συγγενείς δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για να το σώσουν
ούτε κι εσυ
οι γυναικες σιώπησαν
και θυμήθηκαν
τις ιστορίες τους
τους καιρούς, τα φεγγάρια τα παπλώματα,τα γυαλικά
Καταραμένο σπιτι.
Την βρήκαν στο σπίτι της στο Βερολινο νεκρή
Συχνά για το σπιτι αυτό
τα κλειδιά μου δινε
Ελάχιστα με γνώριζε.
Η ομορφιά της με ειχε θαμπώσει
μέσα στην ευθραυστότητα της,
η καρδιά της έσπασε νωρις.
στους νέους άγριους ήτανε.
Σιωπηλό σώμα
έμεινε μόνο στην παραλία,
κόντρα στον άνεμο.
Τώρα δεν υπάρχει σπίτι πουθενά
μονο εφήμερες στάσεις αναπνοής
και σπίτια μακρινά
στα όνειρα
και τα σπίτια
που χάνονται με τα μνημόνια ηλεκτρονικά.
Το σπίτι,Τα όνειρα, Το φούλι ,Το γιασεμί….
Ενα σπίτι στο πουθενά
για τα βιβλία τα ζωα και τις μυρωδιές..,
αγαπημένο σπίτι ξανά….
και τοτε έφαγα το δέρμα μου
αυτο μονο είχα για σπιτι μου…..