Το νερό ως θηλυκή δύναμη, μια ρευστή κατάσταση (1)

Νερό, το νερό μέσα μας, το νερό έξω, το νερό ως θηλυκή δύναμη, μια ρευστή κατάσταση, το νερό στο σώμα μας. Το σώμα μας είναι υδάτινο. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση «υδροδυναμισμού». Η ιδέα περί των ανθρώπινων προνομίων –κατά τη γνώμη μου– είναι λανθασμένη· είμαστε άμεσα συνδεδεμένες με τα κοινά του πλανήτη, με το νερό. Η ρευστότητα του νερού σχετίζεται με τη γυναίκα, με τις θηλυκότητες, είμαστε ρευστές σαν το νερό.2 Η θάλασσα. Η θάλασσα γύρω από το νησί, η θάλασσα το πρωί που αντικρίζεις, η θάλασσα που το σώμα σου αισθάνεται, η θάλασσα σε αγκαλιάζει, σε αγγίζει. Το νερό σε κάνει να γλιστράς, να είσαι ζωντανή. Περισσότερα…

Το σιωπηλό περπάτημα

“Το μονοπάτι δεν είναι ποτέ το ίδιο” ως δράση της ημερίδας “Βιώσιμη διαχείριση φυσικών πόρων στη Σίφνο” έγινε από τον Αρτεμώνα στην Πουλάτη στο παλιό μονοπάτι από μια συντροφιά που συμμετείχε στην ημερίδα όμορφη και ποικίλη.

Αυτή την περίοδο της κλιματικής κρίσης των πανδημιών και του πολέμου εμείς απαντάμε μέσα από σιωπηλό περπάτημα προσπαθώντας μέσα από αυτό να έρθουμε σε επαφή με τη γη, τον άνεμο και μεταξύ μας να συγκροτήσουμε μια εφήμερη κοινότητα που να αισθανθεί τις ανάγκες του τόπου αλλά και τις δικές μας επιτακτικές ανάγκες που έχουν να κάνουν με τη γη, με το νερό, με τους σπόρους της Σίφνου. Περισσότερα…

Τοποθεσία: κενός χώρος στην οδό Αγίων Ασωμάτων-Ψυρρή.

Μία ιστορία για τα πολλά πρόσωπα της βίας και του πολέμου στο κέντρο της πόλης.

Περπατάμε στο σκοτάδι, καθοδηγούμενοι από το φως του ουτοπικού άστρου των προβολών μας και ωθούμενοι από την οργή του Οχι μας προς την παρούσα απανθρωπιά
-John Holloway

Η αναζήτηση ενός κενού χώρου στο κέντρο της πόλης για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου κοινοτικού κήπου, ήταν μια ιδέα που είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό,με την επίδραση των community gardens που υπάρχουν εδώ και χρόνια σε άλλες πόλεις, και μετά το ταξίδι και τη συμμετοχή της Νομαδικής Αρχιτεκτονικής σε δράση στο Jardino Paradiso στη περιοχή του Μανχάταν στο Lower East Side. Σημαντική επίδραση είχε το πάρκο της οδού Ναυαρίνου αλλά και άλλοι αγώνες για τον δημόσιο χώρο στην Αθήνα όπως των ακτιβιστών για την διεκδίκηση να μείνει ελεύθερος ο λόφος Φιλοπάππου, για το Ελληνικό, για το πάρκο Κύπρου και Πατησίων και για το πάρκο στη βίλα Δρακοπούλου κλπ. Οι κοινοτικοί αυτοδιαχειριζόμενοι κήποι στο ιστορικό κέντρο της πόλης αποτελούν ένα στοίχημα, μια σημαντική διεκδίκηση και μια συμβολική κίνηση συγκατοίκησης των διαφορετικοτήτων της σε μια περιοχή που αστυνομοκρατείται και που η χαρτογράφησή της, ήταν εκείνη την περίοδο άστεγοι,μετανάστες που κρύβονταν για να μην τους κλείσουν σε στρατόπεδα, οροθετικές που φυλακίζονταν, μετανάστες με καρότσια που ζουν με αυτά που συλλέγουν και πωλούν από τα σκουπίδια. Οι άστεγοι, οι νέοι άνεργοι,οι βιοτέχνες που ανησυχούν για την επόμενη μέρα τους είναι πολλοί από τους κατοίκους του κέντρου. Περισσότερα…

Τοποθεσία: κενό οικόπεδο Σοφοκλέους και Αμπελοκήπων Σταυρούπολη Θεσσαλονίκη.

Στην κορυφή του φτυάρια. Κινούμενα σώματα, το αδειάζουν σιγά – σιγά. Το μεταθέτουν.Μια ομάδα που σκάβει. Ένας εκατόγχειρας εκσκαφέας. Η μουσική με αγκαλιάζει, με μεταφέρει. Ατζαρούλι, τεσλούρι, καρτούζι, σβανούρι. Ο σύλλογος Γεωργιανών Θεσσαλονίκης ‘Γεωργία’ μαγειρεύει χινκαλι για το δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής. Φτιάχνουμε έναν κήπο στη Σταυρούπολη. Αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, γεωπόνοι, τεχνικοί και εργάτες του Δήμου, κάτοικοι της γειτονιάς. Φυτεύουμε φασκόμηλο, νεραντζιές και μανόλια, παγκάκια και τραπέζια συναρμολόγημα από ευρήματα της αποθήκης του στρατοπέδου Παύλου Μελά: στοκ από παλιές παιδικές χαρές, λάστιχα από στρατιωτικά οχήματα, καρούλια, μαδέρια και σανίδες. Δίπλα μας τα παιδιά της Ακαδημίας ποδοσφαίρου Έσπερος Τερψιθέας σε προπόνηση. Τεσσάρων με οκτώ χρονών αφοσιωμένα. Περισσότερα…

Η δράση «MADRE TERRA, τα δένδρα που μεταναστεύουν», αποτελεί μέρος ενός γενικότερου project με τον τίτλο «Routes and Homes: Migrant Tree». Συμμετείχαν οι κάτοικοι, λατινοαμερικάνοι που ζουν χρόνια σ αυτή τη γειτονιά του Μανχάταν και δεν μιλούν σχεδόν καθόλου αγγλικά, καθώς και πολλοί καλλιτέχνες που ζούνε χρόνια στην περιοχή και που είναι αυτοί που ξεκίνησαν τα community gardens στο Lower East Side και κατ’ επέκταση στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για μια δράση που περιελάμβανε τη φύτευση ενός μεσογειακού δένδρου, μιας ροδιάς, που η αρχική σκέψη ήταν να έλθει από την Ελλάδα, αλλά αυτό σήμαινε ότι θα έμενε στην καραντίνα για δύο χρόνια και τη φύτευση σπόρων για τους οποίους η διαδικασία ήταν τόσο πολύπλοκη που αποφασίστηκε να αγοραστούν τελικά στη Νέα Υόρκη. Περισσότερα…