Όπως γράφει ο ανθρωπολόγος Μαρσέλ Μως “τα πάντα πηγαινοέρχονται, λες και υπάρχει μια μόνιμη και αδιάκοπη ανταλλαγή ενός πνευματικού στοιχείου -που περιλαμβάνει ανθρώπους και πράγματα -ανάμεσα σε κλαν και σε άτομα, κοινωνικές σειρές, φύλα και γενιές . Η τροφή αποτελεί μέρος της καλλιτεχνικής πρακτικής μας σε πολλές δράσεις. Το φαγητό γίνεται αφορμή να φιλοξενηθούμε από διασκορπισμένες κοινότητες της πόλης, να εμπλακούμε στα προβλήματα τους, να αναπτυχθούν σχέσεις, να μάθουμε από αυτές νομαδικούς τρόπους ζωής.
Κατά τη διάρκεια του φαγητού δημιουργείται μία εφήμερη κοινότητα όπως στα παλαιά πανηγύρια που ακόμη γίνονται σε απομακρυσμένες περιοχές που πηγαίνει κανείς περπατώντας(Μαύρο Χωριό Σίφνος), το φαγητό είναι σημαντική χρονική στιγμή,δεν υπάρχουν τότε διαχωρισμοί, τάξεις, επαγγέλματα, προέλευση.
Στο εργαστήριο «Δράση και Χώρος» στη Σίφνο, νησί των Κυκλάδων, την τελευταία ημέρα παρουσίασης του υλικού, στην κεντρική πλατεία του οικισμού του Κάστρου έγινε πρόσκληση των κατοίκων στους οποίους προσφέρθηκε ένα είδος πίτας «η μπουγάτσα της τεμπέλας». (Καλοκαίρι 2005).Στις 21 Ιουνίου, ημέρα της Μουσικής, στοΓκαζοχώρι στη δράση “Σας ικετεύω μην κατεδαφίζετε τον κόσμο μου”στην κεντρική πλατεία, οι κάτοικοι της περιοχής έπαιζαν μουσική. Η μουσική αποτελεί την γλώσσα μέσα από την οποία εκφράζονται οι τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι που κυρίως τότε κατοικούσαν στην περιοχή. Φίλες από τη γειτονιά και εμείς είχαμε φτιάξει μεζέδες.(2005). Στο Salento στην παρουσίαση του Egnatia Project που είχε οργανώσει το Osservatorio Nomade κάθε ημέρα ομάδα από διαφορετική χώρα προσφέρει φαγητό του τόπου της. Εμείς μαγειρέψαμε και προσφέραμε σουτζουκάκια. (2005)Στο project Άπολις αφηρημένο αναθηματικό γλυπτό εμπνευσμένο από την Αρχαία θεότητα Αρτέμιδα, θεά της ετερότητας, φτιαγμένο για να τρώγεται, γίνεται το αντάλλαγμα εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων. Αυτό το αντικείμενο-αντάλλαγμα αποτελεί σύμβολο φιλοξενίαςΣε αντάλλαγμα του φαγώσιμου αναθηματικού γλυπτού που προσφέρουμε στα μέλη της εξορισμένης κοινότητας, εκείνοι μας προσφέρουν επιλεγμένα από αυτούς αντικείμενα, όπως δυο μικρές κεντημένες πετσέτες από τον τόπο τους. Ο ρόλος του ξένου είναι διφορούμενος καθώς ο Άπολις-ξένος είναι αυτός που μας φιλοξενεί εφήμερα.
Οι δράσεις που αφορούν τη τροφή έχουν ιδιαίτερη σημασία μέσα στη κρίση.Σχετίζονται με την αλληλεγγύη και την φιλοξενία. Η εφήμερη κοινότητα που δημιουργείται ξεκινά μια συζήτηση. Η τροφή δινει τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τα ζητήματα που μαστίζουν την πόλη, να ανταλλάξουμε, να μοιραστούμε, αποκλείοντας τη φιλανθρωπία.Παρακάτω θα μιλήσουμε για δράσεις, όπως στην πλατεία Κουμουνδούρου με τους μετανάστες από την Αφρική που εκείνη την περίοδο ζούσαν στη πλατεία,για «το φαγητό» τις πρώτες ημέρες της κατάληψης του θεάτρου Εμπρός, για τη η δράση στα Τίρανα σε μια κεντρική πρώην κομμουνιστική πλατεία που στη σημερινή πόλη αποτελεί ένα αστικό κενό. Η τροφή είναι πρωταρχική, όπως ψωμί, ελιές και ένα φαγητό φτιαγμένο από εμάς. Κατά τη διάρκεια γίνονται αναγνώσεις κειμένων, αναγνώσεις από αποσπάσματα ποίησης, συζητήσεις για τηn πόλη. Στις δράσεις συμμετέχουν οι προσκεκλημένοι και οι περαστικοί.